Hoe ik met chronische pijn te maken kreeg

19 jaar geleden reed ik naar mijn werk van Heerhugowaard naar Heliomare in Wijk aan Zee. Bij Alkmaar stond ik voor het verkeerslicht te wachten toen plotseling 2 auto’s achterop knalden en in een seconde veranderde mijn leven.Die dag blijft een keerpunt in mijn leven: er is een leven voor 8 november 1998 en een erna.

Ik ging die dag naar mijn werk voor de avonddienst en dat was tevens mijn laatste werkdag op Heliomare.Na die dag geen werk… geen sport…. bijna geen vrienden meer.De bank werd een vriend en de geraniums mijn gordijnen. Daar lag ik op en achter.
Pijn ..veel pijn en allerlei klachten; als een zombie lag ik weken te wachten tot het allemaal minder zou worden. Specialisten, artsen, therapeuten en veel medicijnen, alles kwam voorbij ook goede bedoelingen en advieze

Thuis kreeg ik veel hulp en begrip van mijn man en de kinderen. Mijn toekomst was weg, de toekomst die ik voor ogen had was weg, in een seconde afgenomen door iemand die even niet oplette in zijn auto. Na de eerste maanden voorzichtig met therapie begonnen, zelfs in Heliomare ben ik maanden in therapie geweest.
Later heb ik geprobeerd vrijwilligerswerk te gaan doen, maar dat viel tegen want niemand zat op mij te wachten.

Omdat ik nog veel lichamelijke beperkingen had, kon ik op dat moment niet veel. Maar er was een lichtpuntje aan de horizon: op Reigersdaal, een instelling voor mensen met verstandelijke beperkingen, werd ik uitgenodigd voor een gesprek om te kijken wat ik wel kon en wat binnen mijn mogelijkheden was.

Wat een verademing…er zat wel degelijk iemand op mij te wachten!!!!!

Hoera ik voelde me weer een beetje normaal en kreeg een cliënt toegewezen om 1x per week mee te wandelen. Hinke was en is nog steeds na 19 jaar mijn wekelijkse uitje. We doen van alles samen. Wandelen, boodschappen met de auto, tochtjes maken of gewoon thuis op de bank hangen .

Na een paar maanden kwam er een nieuwe cliënt te wonen op de woongroep van Hinke. Kenny werd mijn grote vriend, weken heb ik dezelfde wandeling gemaakt om hem het terrein goed te laten leren kennen. Weer later werd mij gevraagd om een paar uurtjes te werken op de afdeling waar Hinke en Kenny woonde. Dat heb ik gedaan …ik voelde me steeds meer mens worden. Heerlijk ik had weer collega’s.

Ondertussen bleef de pijn en net zoals vele mensen met pijn ben ik gaan shoppen naar andere mogelijkheden om de pijn te verzachten. Van wrijven, aaien, spuiten en nog meer van dat dit alles kwam ik erachter dat dit alles maar tijdelijk helpt.

Ik las plots een stukje in de krant over een contactochtend voor mensen met chronische pijn. Dat is echt niets voor mij ging er door mijn hoofd. De maand erop zag ik weer een stukje voorbijkomen en heb ik de stoute schoenen aangedaan en ging ik ernaartoe.

Ik kwam binnen en werd opgevangen door Willy, iemand van Stichting Pijn-Hoop die de ochtend draaiende hield. Ik zag er mensen zitten die helemaal niet zielig waren of er ziek uit zagen, dat zat in mijn hoofd. Het werd een mooie ochtend en wat ben ik blij dat ik daar toen heen ben gegaan. Ik ging er elke maand heen en kreeg er tips hoe ik kon omgaan met de pijn en mijn omgeving en met mensen die nu een andere Ineke meemaakten. Ik was er altijd voor iedereen en stond vaak klaar als er om hulp geroepen werd en nu ging dat niet meer en had ik zelf hulp nodig met van alles. Helaas zijn er mensen waarvan ik dacht dat zij vrienden waren, afgehaakt en alleen omdat ik niet meer voor hun klaar stond als ze riepen.

We hebben in Alkmaar een fijne min of meer vaste groep van ongeveer 10 mensen die er wisselend zijn elke tweede donderdag van de maand in de Blije Mare. Door de ochtend kwam ik achter de cursus “Omgaan met Pijn” die Pijn-Hoop gaf. 3 Dagen in Lunteren leerde ik nog meer hoe ik met de situatie kon omgaan en verder kon met mijn leven met pijn. Een goede investering voor mijn verdere leven; het is een aanrader voor iedereen die met pijn moet leven. Tegenwoordig zit ik samen met andere medewerkers in het bestuur van Pijn-Hoop en proberen we met z’n allen de Stichting zo goed mogelijk te besturen om mensen met pijn een betere toekomst te kunnen geven.

Sinds anderhalf jaar ben ik gestopt met werken en ben meer vrijwilligerswerk gaan doen en ben ik een paar x per week gaan zwemmen voor een betere conditie. Het gaat nu een stuk beter met mij en kijk ik vol vertrouwen naar de toekomst en ben ik nog steeds heel blij ik jaren geleden de stap heb genomen om naar de contactochtend in Alkmaar te gaan.

Ik wens iedereen een goede en fijne toekomst ondanks dat we pijn hebben.

Ineke